دانلود مقاله کاربرد منطق فازی در مهندسی برق

سیستم های فازی

سیستم های فازی ، سیستم هایی هستند با تعریف دقیق و کنترل فازی نیز نوع خاصی از کنترل غیرخطی می باشد که آنهم دقیقاً تعریف می گردد. این مطلب مشابه کنترل و سیستم های خطی می باشد که واژه “خطی” یک صفت فنی بوده که حالت و وضعیت سیستم و کنترل را مشخص می کند. چنین چیزی در مورد واژه “فازی” نیز وجود دارد. اساساً گرچه سیستم های فازی پدیده های غیرخطی و نامشخص را توصیف می کنند،با این حال خود تئوری فازی یک تئوری دقیق می باشد.

دو نوع توجیه برای تئوری سیستم های فازی وجود دارد:
دنیای واقعی ما بسیار پیچیده تر از آن است که بتوان یک توصیف و تعریف دقیق برای آن بدست آورد، بنابراین باید یک توصیف تقریبی یا همان فازی که قابل قبول و قابل تجزیه و تحلیل باشد،برای یک مدل معرفی شود.
با حرکت ما بسوی عصر اطلاعات ، دانش و معرفت بشری بسیار اهمیت پیدا می کند. بنابراین ما به فرضیه ای نیاز داریم که بتواند دانش بشری را به شکلی سیستماتیک فرموله کرده و آنرا به همراه سایر مدلهای ریاضی در سیستم های مهندسی قرار دهد.

توجیه اول گرچه درست است ، با این حال طبیعت واحدی را برای تئوری سیستم های فازی مشخص نمی کند. در حقیقت تمامی نظریه های علوم مهندسی ، دنیای واقعی را به شکلی تقریبی ، توصیف می کنند. به عنوان مثال در عالم واقع تمامی سیستم ها بصورت غیر خطی می باشند ولی تقریباً تمامی مطالعات و بررسی ها بر روی سیستم های خطی می باشد. یک تئوری مهندسی خوب از یکسو باید بتواند مشخصه های اصلی و کلیدی دنیای واقعی را توصیف کرده و از سویی دیگر قابل تجزیه و تحلیل ریاضی باشد. بنابراین از این جنبه ، تئوری فازی تفاوتی با سایر تئوری های علوم مهندسی ندارد.

توجیه دوم مشخصۀ واحدی از سیستم های فازی را توصیف کرده و وجود تئوری سیستم های فازی را به عنوان یک شاخه مستقل در علوم مهندسی توجیه می کند. به عنوان یک قاعده کلی یک تئوری مهندسی خوب باید قادر باشد از تمامی اطلاعات موجود به نحو موثری استفاده کند.

در سیستم های عملی اطلاعات مهم از دو منبع سرچشمه می گیرند. یکی از منابع، افراد خبره می باشند که دانش و آگاهی شان را در مورد سیستم با زبان طبیعی تعریف می کنند. منبع دیگر اندازه گیری ها و مدل های ریاضی هستندکه از قواعد فیزیکی مشتق شده اند. بنابراین یک مسأله مهم ترکیب این دو اطلاعات در طراحی سیستم هاست. برای انجام این ترکیب سوال کلیدی این است که چگونه می توان دانش بشری را در چهار چوبی مشابه مدل های ریاضی فرموله کرد. به عبارت دیگر سوال اساسی این است که چگونه می توان دانش بشری را به یک فرمول ریاضی تبدیل کرد. اساساً آنچه که یک سیستم فازی انجام می دهد، همین دانش بشری را به یک فرمول ریاضی تبدیل است. برای اینکه بدانیم این تبدیل چگونه صورت می گیرد، ابتدا باید بدانیم سیستم های فازی ،چگونه سیستم هایی هستند.

سیستم های فازی چگونه سیستم هایی هستند؟

سیستم های فازی ، سیستم های مبتنی بر دانش یا قواعد می باشند. قلب یک سیستم فازی یک پایگاه دانش(knowledge-based) بوده که از قواعد اگر-آنگاه فازی تشکیل شده است. یک قاعده اگر- آنگاه یک عبارت اگر- آنگاه بوده که بعضی کلمات آن به وسیله توابع تعلق پیوسته مشخص شده اند.